Bu olay, Marmara Üniversitesi Ingiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü'nü
1993 yılında bitiren Dilek isimli bi kızın basından geçmis. (Böyle
anlatılıyor, soyadı yok)
Dilek bi gün okuldan çıkmış, durakta
minibüs bekliyomuş. Yalnız korkunç da yagmur yağıyomus bu arada. Kızın
önüne bi araba yanaşmış. Iyi giyimli, temiz yüzlü bi genç, "Yanlış
anlamayın n'olur. Ben de yakın zamana kadar ögrenciydim. Islanmayın,
gelin ben sizi uygun bi yere kadar bırakayım" demis. Dilek kiz, basta
biraz tereddüt etmis ama çocugun iyiniyetine inanmış ve arabaya binmis.
Yolda sohbet filan etmişler. Hoslanmışlar birbirlerinden. Çocuk,
"Lütfen izin verin sizi evinize birakayım. Bakın yagmur da iyice
hızlandı" demiş, Dilek kabul etmis tabi. Sohbet iyice koyulaşmış. Kızın
evine gelmisler, bu arada telefon degiş tokuşu yapmayı da ihmal
etmemisler. Dilek çok etkilenmis çocuktan. O hafta her telefon
çaldıgında yüregi hop etmis, "Ay benimki mi arıyo?" diye telefona
kosmus. Ama arayan olmamıs maalesef.
Dilek yüzünü kızartıp çocugu
aramaya karar vermis, "Belki numaramı kaybetmiştir, n'olucak ki ben
arasam" deyip kandırmış kendini. Telefonu ağlamaklı bi kadın sesi
açmış. Meger teyze, bizim çocugun annesiymis ve hıçkıra hıçkıra,
oglunun trafik kazasında öldügünü söylemiş. Anlattıklarından Dilek
anlamıs ki, çocuk onu bıraktıktan 5 dakika sonra yapmıs kazayı. "Keske
eve bıraktırmasaydım. Benim bunun sorumlusu" diyerek hemen kendini
suçlamaya baslamış. Suçluluk duygusundan kurtulmak için teyzeden adresi
almış, "En azından başsaglığına gideyim bari" diye düşünmüş. Ziyaret
aglamaklı ve de yaslı geçmiş. Ayrılma vakti geldiginde iyice havaya
giren kız, "Bana oglunuzdan bi hatıra verir misiniz? Onu gerçekten çok
sevmistim" demis. Bunun üzerine anne içeriye gitmis, döndügünde elinde
çocugun kaza günü üzerinde olan gömlek varmıs. Üstelik de hala kanlar
içindeymis gömlek. Dilek çok kötü olmus, gömleğin niye saklandıgını ve
niye ona verildigi anlamsızlığına rağmen yine de kadını kıramayıp almıs
kanlı gömlegi. Ama eve gelir gelmez ilk işi gömleği yıkayıp, ütülemek
olmuş. Bütün gece gömleğe baka baka, zır zır aglamış. Sürekli de, "Onu
ben öldürdüm, onu ben öldürdüm" diye tekrar ediyomus kendi kendine.
Artık ağlamaktan bi'tap düstügünde gömleği yastıgının altına koymuş ve
yatmıs.
Sabah uyandıgında kendini daha iyi hissediyomus. Ama
yastıgı kaldırdıgında bi de görmüs ki gömlek yine kanlar içinde.
Inanamamış bu duruma. "Heralde dün o kafayla iyi yikayamadım" diyerek
yeniden yıkamıs gömlegi. Ama ertesi sabah da hiç bi değisiklik yokmuş
gömlekte, yine kanlar içindeymiş...
Konu: Efsaneler - Korku Hikayelesi.... 
